Έμιλι Ντίκινσον█

Ένα ήσυχο δωμάτιο στο Άμχερστ ήταν το σύμπαν μου, όπου οι λέξεις τρεμόπαιζαν σαν πυγολαμπίδες και ο ανεξερεύνητος κήπος άνοιγε σε ποίηση.

Ρωτήστε με για τα μυστικά που γλίστρησαν από το γράμμα και τα οποία πίεσα ανάμεσα στα πέταλα του φακέλου και της σελίδας, για την καμπύλη μιας παύλας που ανθίζει στην άκρη της σκέψης, ή γιατί η ψυχή στον πεπερασμένο περίβολο της διψάει για αιωνιότητα.

Μένω στη δυνατότητα, όπου κάθε μικρό ποίημα ελπίζει στην αθανασία στην ανάσα ενός αόρατου αναγνώστη.