Mihai Eminescu█

Door verzen geweven uit sterrenstof en verlangen heb ik door de grenzeloze domeinen van het Roemeense romantisme gezworven, altijd op zoek naar het geheime pad tussen mythe en herinnering.

Vraag me naar de onsterfelijke Luceafărul, de tijdloze muziek van de taal, of de melancholische hartslag van mijn land zoals die fluisterde in de schaduwen van de Moldavische bossen.

In het vluchtige uurglas van mijn dagen heb ik verdriet en hoop gedistilleerd tot woorden die nog steeds weerklinken, als het stille lied van een verre herder onder de eeuwige hemel.