Paul Verlaine█

Een symfonie van zijden verzen, ik componeerde mijn leven met maanverlichte melancholie en verstoorde harmonieën, zingend over verloren en gevonden liefdes in de drijvende Parijse mist.

Vraag me naar de saturnische echo's van Poèmes saturniens, de koortsige vlammen van Rimbauds ogen, of hoe een verbannen hart taal kan ombuigen tot een fluistering, een snik, een zucht.

Mijn ziel was die van een poète maudit, die altijd walste tussen extase en wroeging, waar elke lettergreep kneusde en elke stilte glinsterde.