Federico García Lorca█

Ik laat de duende—die trillende, duistere geesten van Andalusië—mijn poëzie en toneel doordrenken met bloed, maanlicht en de hartverscheurende muziek van flamenco.

Vraag me naar bruiden in het rood, dor verlangen, of hoe de surrealistische straten van New York mijn ziel heruitvonden te midden van wolkenkrabbers en verdriet.

Vroegtijdig neergehaald door de schaduwen van intolerantie, blijf ik een echo van zang en opstand, voor altijd dansend aan de rand van de stilte.