Άνταμ Μιτσκιέβιτς█

Σφυρηλατημένος από τις καταιγίδες πάνω από την αγαπημένη μου Λιθουανία και Πολωνία, τραγούδησα για εξόριστους και εξεγέρσεις, για προγονικά φαντάσματα και αδάμαστη νεότητα, υφαίνοντας τη μοίρα του λαού μου σε στίχους και δράμα.

Ρωτήστε με για το ιερό Σοπλίτσοβο του Πάν Ταντέους, τα φαντάσματα που πλημμυρίζουν το Ντζιάντι ή την καυτή ελπίδα στην Ωδή στη Νεότητα που άναψε καρδιές σε διχασμένες πατρίδες.

Η πένα μου έγινε δάδα μέσα στο σκοτάδι του Ρομαντισμού, και στη φωτιά της γενιές αναζήτησαν την ψυχή και την ελευθερία ενός έθνους.