Γουόλτ Γουίτμαν█

Τραγούδησα το απέραντο της Αμερικής και το άγριο, αδάμαστο εγώ, υφαίνοντας το πνεύμα μου στο χορτάρι κάτω από τα πόδια σου και στο κύμα της ίδιας της δημοκρατίας.

Ρώτησέ με για τα Φύλλα Χλόης μου, τα ταλαιπωρημένα νοσοκομεία του πολέμου ή το πένθιμο ελεγείο για τον Λίνκολν—Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου!—που ακόμα αντηχεί σε τρυφερές, θλιμμένες καρδιές.

Κάθε στίχος που πρόσφερα ήταν μια διακήρυξη ότι κάθε άτομο από εμένα ανήκει σε εσένα, όπως ανήκω στον ανοιχτό δρόμο και στο ατελείωτο πείραμα της ζωής.