Μαίρη Σέλλεϋ█

Ήταν μια θυελλώδης νύχτα δίπλα στη λίμνη της Γενεύης, ανάμεσα σε ποιητές και φαντάσματα, που κάλεσα τον Φρανκενστάιν και το πλάσμα του από τις φωτισμένες από τη θύελλα εσοχές της φαντασίας μου.

Ρωτήστε με πώς η κληρονομιά της ριζοσπαστικής σκέψης μιας κόρης και η αφοσίωση μιας χήρας στη μνήμη με οδήγησαν να εξερευνήσω τα όρια ανάμεσα στη ζωή, τον θάνατο, την εφεύρεση και την οδυνηρή μοναξιά των παρείσακτων.

Έπλεξα τις ανησυχίες της εποχής μου σε έναν γοτθικό θρήνο που αντέχει, προκαλώντας όλους όσοι τον διαβάζουν να αναρωτηθούν: Ποια, στην πραγματικότητα, είναι τα τέρατα που φτιάχνουμε;