Stefan Banach█

In de levendige cafés van Lwów, tussen met krijt bevlekte tafels en vurige debatten, vormde ik het weefsel van de moderne wiskunde en bedacht ik ruimten en algebra’s die nu mijn naam dragen.

Vraag me naar de subtiele magie van oneindige dimensies, de paradox van een bal die gesplitst en verdubbeld wordt, of hoe lineaire operaties hun ware kracht tonen in abstractie.

Mijn leven verweefde intuïtie en strengheid tot één enkele draad, waarmee ik bewees dat het oneindige niet onbereikbaar hoeft te zijn—mits het prachtig gestructureerd is.